مریل استریپ در توصیف جزییات مطرح شده در کارگردانی این فیلم می نویسد:

«او این کار را با ظرافت انجام می دهد، با ارایه تصویری صمیمی از پیشخوان آشپزخانه ای در تهران یا با نشان دادن پرتره کوچکی از انیشتین یا نقاشی دیگری از وایت به نام دنیای کریستینا. او به ما اجازه همدردی با مردی را می دهد که به تازگی ترکش کرده اند، جایی که برای یافتن تنظیم درست ماشین لباسشویی در تکاپوست. او می گذارد تا ما عمل دردناک و سرشار از عشق شست وشوی پدری پیر را باز شناسیم و می گذارد شوک حاصل از بازی کودکی که پیچ دستگاه اکسیژن را باز و بسته می کند و باز می بندد و باز می کند را حس کنیم. همچنان که سرنوشت با زندگی ما در حال بازی است.»

بانویی که او را در اخلاق و ماندگاری در سینما تحسین می کنند، چنین به رمزگشایی از فیلم «جدایی» می پردازد:

«او می گذارد در خستگی مفرط قاضی ای سهیم شویم که می خواهد پنجره دفتر کم هوایی که در آن تصمیمات دشوار می گیرد، چارتاق باز باشد:

-چه چیز هل دادن است، چه چیز ضربه زدن؟
-چه کسی پرت شد، چه کسی از حال رفت؟
-چه کسی دروغ گفته، چه کسی غیرقابل اطمینان است؟
-چه کسی خوب است، چه کسی بد؟

چگونه می توان همه اینها را در جای خود قرار داد؟ و ببینید چه میزان گذشت در دل مردمی است که تحت قواعدی بی گذشت زندگی می کنند.»

استریپ فیلم «جدایی» را فراتر از تمام همه ابزاری دانست که می تواند کشورها را به هم نزدیک یا از هم دور کند. او نامه اش را با چنین عباراتی پایان می دهد:

«با ساختن این فیلم دلپذیر، اصغر فرهادی کاری کرد که هیات های دیپلمات و اخبار روزنامه ها از آن عاجزند. او گذاشت تا ما خود را در آینه زندگی دیگران ببینیم و مخمصه های یکدیگر را درک کنیم. مخمصه انسانیت مشترک مان را. این کنش، کنشی سیاستمدارانه است.
در دنیایی که مسیر تماشا در آن با بدبینی و تلخی مسدود است، نیاز داریم تا هنرمندان تصویر را وضوحی بهتر ببخشند.
ما به «یک جدایی» محتاجیم تا به هم نزدیک مان کند.»

اصغر فرهادی برای همان یک لحظه دلنشینی که مردم زیادی را در ایران خوشحال کرد به عنوان چهارمین چهره مجله تایم از سوی مردم برگزیده شد.

این آغاز راهی است که او به عنوان یک هنرمند در آن قرار گرفته است و تا اکنون نشان داده است که این مسیر را با هوشیاری ادامه می دهد.